حضرت آیت اللَّه العظمی سیداحمد خوانساری در سال 1309 ق در خوانسار به دنیا آمد. در 3 سالگی پدر را از دست داد و سرپرستی او بر عهدهٔ برادرش قرار گرفت. سید احمد پس از فراگیری مقدمات در زادگاه خود، برای ادامهٔ تحصیل، عازم اصفهان گردید و از آن جا عزم نجف اشرف نمود. ایشان در حوزهٔ علمیهٔ نجف خوشه‌چین خرمن معارف آیات عظام: آخوند خراسانی، سیدمحمدکاظم یزدی، میرزای نایینی و آقاضیاءالدین عراقی بود و پس از سالیانی، بر قلهٔ رفیع اجتهاد دست یافت. آیت‌اللَّه خوانساری در سال 1335 ق به ایران بازگشت و در درس آیت اللَّه شیخ عبدالکریم حائری یزدی در اراک شرکت کرد. با تاسیس حوزهٔ علمیهٔ قم، به تدریس و پرورش شاگردان همت گماشت ولی از جانب آیت‌اللَّه بروجردی عازم تهران گردید و در مسجد سیدعزیزاللَّه به اقامهٔ نماز جماعت، تدریس خارج فقه، رفع گرفتاری‌های مردم و فعالیت‌های سیاسی پرداخت. ایشان در زهد و پرهیزگاری و مبارزه با هوای نفس کم نظیر و زبانزد همگان بود و حضور ایشان در کنار حضرت امام، نهضت اسلامی ایران را تقویت می‌کرد. سرانجام این عالم ربانی در 29 دی 1363 در 96 سالگی جان به جان آفرین تسلیم کرد و به سرای باقی شتافت. پیکر آن مرجع بزرگوار تقلید پس از تشییع در تهران به قم منتقل گردید و در مسجد بالاسر حضرت معصومه (س) مدفون شد. العقائدُ الحَقّه، مناسک حج و جامعُ المدارک از جمله آثار ایشان می‌باشد.